Na szklanym ekranie: Igrzyska śmierci

Po prawie trzech miesiącach, w końcu recenzja filmu. Na warsztat poszły "Igrzyska", bo ostatnio po raz drugi je oglądałam (za pierwszym razem było krótko po premierze, na kinomaniaku, w jakości... nagrywania kalkulatorem). Ciągle chcę zrecenzować film "Wiedźmin", ale oglądałam go dość dawno, a nie wiem czy dam radę przebrnąć przez to coś drugi raz... No nic, bierzcie i czytajcie z tego wszyscy ;)


Tytuł: Igrzyska śmierci

Reżyser: Gary Ross

Na podstawie: Suzanne Collins, Igrzyska śmierci

„Igrzyska śmierci” to bez wątpienia jedna z głośniejszych zeszłorocznych ekranizacji. Wzbudziła wiele emocji, zwłaszcza wśród fanów trylogii Suzanne Collins. Historia futurystycznego państwa Panem, w którym co roku odbywają się Głodowe Igrzyska i biorącej w tych zawodach dzielnej Katniss Evardeen bije rekordy popularności.  Jedni są filmem zachwyceni, większość wciąż na niego narzeka. Myślę, że moja opinia plasuje się gdzieś pośrodku.

Zacznę od tego co mi się podobało. Fajnym pomysłem było ukazanie igrzysk również od strony organizatorów. Widzimy więc prezydenta Snowa, zastanawiającego się, jak to wszystko rozegrać politycznie, widzimy… tego gościa od organizacji technicznej, nie pamiętam jak się nazywał (wybaczcie). I to są naprawdę dobre sceny, choć w książce wcale ich nie ma, bo mamy tam wyłącznie punkt widzenia Katniss.

Kolejną rzeczą, która według mnie wypadła zdecydowanie na plus, jest charakteryzacja. Mieszkańcy Kapitolu wyglądają dokładnie tak, jak powinni wyglądać mieszkańcy Kapitolu, Cinna jest w 100% Cinną, a suknie Katniss na wszystkie prezentacje trybutów i wywiady dokładnie tak zjawiskowe, jak to opisała w swej powieści pani Collins.

Bardzo dobrze spisali się też młodzi aktorzy. Jennifer Lawrence (Katniss) naprawdę ma talent. Uroczo (czyli idealnie) wypadła Amandla Stenberg w roli Rue. Woody Harrelson jako Haymitch sprawdza się świetnie, wskutek czego uwielbiam tą postać zarówno w książce, jak i filmie. I tylko Prim grana przez Willow Shields chyba wypadła za poważnie.

Czas przejść do mniej przyjemnych rzeczy. Na początek Peeta. Nie zrozumcie mnie źle, ja go w książce uwielbiam, serio. Ale w filmie jest zdecydowanie słabym punktem. Wypadł tak… ciapowato. Nie chcę za bardzo winić Josha Hutchersona, grającego tę postać, ale coś tutaj poszło nie tak. Z fryzurą na czele. Przecież te ulizane włosy kompletnie mu nie pasują. Grrr…. No i co się dziwić, że w filmie jestem fanką Gale’a (Liam Hemsworth).

Kolejny, tym razem poważniejszy problem z „Igrzyskami” to fakt, że są one zrobione w taki sposób, że ktoś, kto nie czytał książki może mieć spore trudności z dobrym zrozumieniem treści. Narracja, zwłaszcza z początku, odrobinę się rwie i jest chaotyczna, retrospekcje są wtrącone w niezbyt trafionych momentach i wcale nie zostają wyjaśnione. Myślę, że to największa wada tego filmu.

Nie chcę się rozwodzić nad zgodnością z książką, bo wiadomo, że film czasami odbiega, ale jedno zastrzeżenie mam (wybaczcie, wiecie, że jestem czepialska) : przecież Haymitch nie mógł przesłać na arenę żadnych informacji! A w filmie do zupy od sponsorów dodana jest wyraźna notatka. Tu już nie chodzi o zgodność z literackim pierwowzorem, ale choćby o zwykłą logikę. Przecież w ten sposób wszyscy trybuci mogliby po prostu dostawać informacje od swoich mentorów i dowiadywać się np. co się dzieje w pozostałych częściach areny. Totalny bezsens.

Mimo wszystko film polecam, choć tych, którzy jeszcze go nie widzieli, ostrzegam: nie oczekujcie zbyt wiele. Mam nadzieję, że druga część będzie lepsza. Po zwiastunie wydaje mi się, że są na to spore szanse. 

Książka vs. Film: Książka