[44] Achaja - Tom I

Tytuł: Achaja - Tom I

Seria: Achaja #1

Autor: Andrzej Ziemiański

Wydawnictwo: Fabryka słów

O „Achai” zrobiło się ostatnio dosyć głośno, bo mimo, że seria liczy sobie już 10 lat, ostatnio ukazała się jej kontynuacja tj. „Pomnik cesarzowej Achai”. Jako wielbicielka fantastyki, zachęcona jeszcze recenzjami porównującymi te książki do mojego ukochanego „Wiedźmina”, stwierdziłam, ze koniecznie muszę się zapoznać z prozą Ziemiańskiego. Jak wypadło to spotkanie? Szczerze mówiąc, mam mieszane odczucia.

Powieść opowiada o księżniczce Achai, córce Archentara, Wielkiego Księcia Królestwa Troy. Na skutek intrygi uknutej przez rodzinę macochy dziewczyny, Achaja trafia do wojska. Do zwykłego obozu rekrutów jako zwykła szeregowa. Oczywiście wiąże się z tym sporo trudności, zwłaszcza, gdy jej oddział zostaje wysłany na bitwę. Główna bohaterkę czeka wiele trudnych przeżyć, m.in. obóz niewolników, ucieczki, przymusowa prostytucja.

Oprócz wątku głównego obserwujemy też dwa inne. Pierwszy to przygody świątynnego skryby Zaana i uciekiniera Siriusa (podającego się za błędnego rycerza), którzy wymyślają intrygę, mogącą wywrócić do góry nogami politykę całego królestwa. Drugim zaś wątkiem jest historia czarodzieja Mereditha, jego dyskusje z jednym z bogów i Wirusem (nie pytajcie kim jest ta istota, bo nie rozumiem).  Dzięki czarodziejowi dowiadujemy się też o potędze Zakonu – organizacja zrzeszająca czarodziejów i panująca nad… wszystkim?

Zacznę od wad. To chyba najbardziej chaotyczna książka jaką czytałam. Gubiłam się co chwilę w opisach, miałam czasami wrażenie, że autor nie pamięta co pisał kilka zdań wcześniej. Polityka tego świata jest zagmatwana, rządzące nim zasady nie do ogarnięcia.  Brak logiki jest tu spotykany tak często jak w niektórych blogowych opowiadaniach. Wątek Mereditha nie służy niczemu (no, chyba, że w kolejnych tomach będzie miał jednak jakieś znaczenie dla rozwoju fabuły).

Kolejna sprawa to język powieści. Ja naprawdę nie mam nic do przekleństw w książkach. Wiem, ze ludzie tak mówią, wiem, że Ziemiański chciał stworzyć brutalny świat. To, że postacie klną wcale mnie nie dziwi. Ale wulgaryzmy w narracji są zupełnie niepotrzebne. Nie wiem czemu miały służyć – zszokowaniu czytelnika? Wywołują raczej niesmak.

Podobny niesmak wywołuje wciśnięta wszędzie gdzie się da erotyka. I znów: nie przeszkadzają mi sceny erotyczne w książkach (w końcu „Wiedźmin” czy „Zawrocie” też nie były od niej wolne), ale błagam, z umiarem. Przez ponad połowę książki Achaja chodzi naga/pół naga (oczywiście zmuszają ją do tego okoliczności), a jak już ma ubranie to np. sutki ją bolą, bo jej mundur obciera. Stosunek autora do kobiet pozostawia wiele do życzenia. Okej, Achaję zgwałcili, dobra, wiadomo, że spadną na nią same nieszczęścia. Ale żeby wyjeżdżać z teoriami, że wojny na świecie są dlatego, że żony są kiepskie w łóżku?

Postacie są różnorodne i to jeden z lepszych elementów powieści. Polubiłam zwłaszcza duet Zaan – Sirius, inteligencję tego pierwszego i sympatyczną głupotę drugiego. Ich przyjaźń i to, jak się uzupełniają. No a Zaan to już w ogóle jest genialny. Te facet potrafi załatwić wszystko. Podobało mi się przedstawienie księcia Archentara i jego egoizmu. Natomiast samą Achaję zaczęłam lubić mniej więcej w połowie powieści. Kiedy w końcu się unormowała. Bo na początku wyglądo to tak, jakby Ziemiański nie mógł się zdecydować na to, jaka właściwie ona jest. Niby pisze, że była wyszkolona do walki jak chłopak, dzielna i inteligentna, a gdy trafia do wojska to jest bezradna i naiwna. Dopiero obóz niewolników ją zmienia. Szkoda, że to w połowie logiczne. To było przecież jak obozy pracy w czasie II wojny światowej, a nie sądzę, że ci, którzy byli tam zsyłani, wychodzili potem dobrze odżywieni i silniejsi niż kiedykolwiek wcześniej. Co kawałek mamy fragment, w którym pisze, że w głównej bohaterce „coś się przełamało”. Pogubiłam się . To kiedy ona się w końcu przełamała?!

Trzeba jednak przyznać, że książka wciąga. Fabuła jest pomysłowa, akcja wartka. Są fragmenty nudniejsze, ale całość czyta się bardzo szybko. Świat przedstawiony w „Achai” jest intrygujący, pomimo, że chaotycznie opisany. Przeczytam kontynuacje, bo to nie aż taka zła książka. Ale nie porównujcie do „Wiedźmina”, dobrze? Nie obrażajcie dzieł Sapkowskiego.

Polecam fanom fantastyki. Zagorzałym. 

Cytat:

"Pokaż samej sobie, że potrafisz iść własną ścieżką. Bez niczyjej łaski, bez zlitowania.Tak samo jest w walce.Nie będzie łaski. Nie będzie zlitowania. Ty albo on. Daj z siebie wszystko albo uciekaj. Walka to wolność."

Ocena: 5/10