[64] Sezon burz

Tytuł: Sezon burz

Seria: Wiedźmin #8

Autor: Andrzej Sapkowski

Wydawnictwo:  Supernowa

Liczba stron: 404

Pogłoski o nowym „Wiedźminie” słychać było od dawien dawna i stopniowo wszyscy przestawali w nie wierzyć. Aż tu nagle w internecie pojawia się tytuł, pojawia się opis, pojawia się okładka i rusza przedsprzedaż. Oraz fala komentarzy typu „Sapkowski robi to wszystko dla pieniędzy”, „pewnie zepsuje i będzie pisane na siłę”, „>>Wiedźmin<< to skończona seria, nie można tam już dopisać nic nowego, żeby miało sens”. Mnóstwo ludzi oceniało „Sezon burz” zanim jeszcze został wydany. Sama obawiałam się czy po czternastu latach autor nie wyszedł trochę z formy, ale denerwowała mnie wszechobecna krytyka książki, której wówczas nikt jeszcze nie czytał. Pieniądze? Przecież pisanie to też zawód, oczywiście, że pieniądze się liczą. „Wiedźmin” skończoną historią? Trzymajcie mnie.

Wreszcie „Sezon burz” wpadł w moje ręce i mogę sama go ocenić.

Nie jest to ani prequel ani sequel sagi, choć jego akcja dzieje się jeszcze przed pierwszym tomem opowiadań. Zupełnie jednak nie przeszkadza (a nawet pomaga) przeczytanie najnowszego „Wiedźmina” na samym końcu. To trochę oderwana od głównej osi sagi historia, podobna klimatem do "Ostatniego życzenia" i "Miecza przeznaczenia".

O czym więc to nowe dzieło Sapkowskiego opowiada? Wiedźminowi zostają skradzione jego wiedźmińskie miecze, najważniejszy atrybut i najlepsza broń. Geralt za wszelką cenę próbuje je odzyskać, jednak to okazuje się niezbyt prostym zadaniem. Główny bohater zostaje uwikłany w sprawy czarodziei (w które mieszać się nie ma najmniejszej ochoty) oraz politykę królestwa Kerack, w którym właśnie przebywa (w co również wolałby się nie mieszać). Oprócz tego nawiązuje pewną, bliską zresztą, znajomość z czarownicą zwaną Koral. Czy odzyska swoje miecze? Jak skończy się romans Koral? Czym jest aguara i dlaczego jest tak niebezpieczna?

Przygód mnóstwo, czytelnik na pewno nie będzie znudzony. Akcja wartka, wciąga błyskawicznie, ale można chwilami odetchnąć. Szczerze mówiąc, myślę, że Sapkowski dobrze zrobił, tworząc „Sezon burz” w tym tonie. Przecież Geralt jako wiedźmin musiał przeżyć sporo zanim dotarł do etapu życia opisanego w głównych tomach sagi. Warto to opisać.

Kreacja bohaterów jak zwykle na najwyższym poziomie. Nie chcę Was tutaj zanudzać zbytnimi zachwytami nad Geraltem, którego uwielbiam. Jest taki sam jak w poprzednich książkach: sarkastyczny, nieco zamknięty w sobie, chwilami naiwny, inteligentny i waleczny. Jaskier również nic się nie zmienił: to wciąż zabawny, ale mądry bard, lojalny przyjaciel Geralta. Takich przyjaciół to ze świecą szukać. Jest jeszcze ambitna, władcza czarodziejka Koral, niemniej ambitni inni czarodzieje, uczennica Koral – Mozaik, fałszywi książęta Kerack, dzielny krasnolud i wiele, wiele innych. Co z Yennefer? Fizycznie jest jej w tej części mało, ale przewija się między wierszami non-stop. W taki sposób, w jaki tylko Sapkowski potrafi coś opisać.

Język i styl? Genialne, niepowtarzalne, jedyne w swoim rodzaju, zachwycające. Trochę humoru, tego specyficznego, inteligentnego humoru, który sprawia, że dialogi są niesamowicie wręcz błyskotliwie. Cudne opisy i ballada Jaskra pod koniec.

Całość wypada rewelacyjnie i absolutnie nie odbiega poziomem od poprzednich części przygód Geralta. Chcę więcej, panie Sapkowski, chcę więcej! Tyle jeszcze można opisać! „Historia nie kończy się nigdy” – to zdanie w książce brzmi jak obietnica kolejnych. Nie miałabym nic przeciwko, naprawdę.

Nie, autor nie wyszedł z formy. Nie, poziom "Wiedźmina" nie spadł. Nie, tak nie wygląda historia pisana z przymusu, byle jak. Nie. 

Chyba wiecie, że polecam, prawda?

Cytat:

"Dobrze jest odczuwać strach. Odczuwasz strach, znaczy, jest się czego bać, bądź więc czujny. Strachu nie trzeba pokonywać.Wystarczy mu nie ulegać. I warto uczyć się odeń.

Ocena: 10/10

Recenzja bierze udział w wyzwaniach:

Book Lovers

Historia z TRUPEM

Czytam opasłe tomiska