Na szklanym ekranie: Hobbit. Pustkowie Smauga

Tytuł: Hobbit. Pustkowie Smauga

Reżyser: Peter Jackson

Na podstawie: John Ronald Reuel Tolkien, Hobbit, czyli tam i z powrotem

W końcu udało mi się wybrać do kina na film, na który tak długo czekałam. Panie i Panowie – „Hobbit. Pustkowie Smauga”, czyli dalsza część przygód krasnoludzkiej kompanii Thorina pod opieką Gandalfa (teoretyczną opieką) i w towarzystwie Bilba jako włamywacza. Ach, zapomniałabym: na końcu drogi czeka smok.

Wiem, wiem. „Hobbit” nie ma zbyt wiele chwilami z „Hobbitem” wspólnego. Ale dopóki treść książki będzie zmieniana/wzbogacana w taki sposób w jaki robi to Peter Jackson, to ja wybaczam. Po prostu jego wizja Śródziemia do mnie trafia i mniej zwracam uwagi na różnice z książką. Zwłaszcza, że „Hobbit” Tolkiena był tak naprawdę baśnią skierowaną do młodszych czytelników, to widać wyraźnie. Jackson upodobnił go nieco bardziej do klimatu znanego z „Władcy pierścieni” i to co zrobił jest świetne. 

Przede wszystkim rozwałkowanie książki do granic możliwości nie sprawiło tu, że akcja się dłużyła, a miałam z tym problem w „Niezwykłej podróży”. Tym razem  na ekranie wciąż coś się działo, dostaliśmy sporą dawkę potyczek i świetnych ujęć oraz finał w smoczej jaskini. Nie było nudno ani przez chwilę.

Produkcję wzbogaciły także elfy z Legolasem na czele. Wiem, że wielu ludzi ma z nim problem. Sama nie lubię w książkach czy filmach wyidealizowanych postaci, którym wszystko się udaje, ale, o dziwo, u Legolasa jakoś mi to szczególnie nie przeszkadzało. Nabijam się z niego, oczywiście, gdy surfuje na tarczy/skacze po beczkach/wskakuje na olifanta w „Powrocie króla”, ale mimo wszystko go lubię. Choć  myślałam, ze śmiechu nie wytrzymam, gdy Legolas się skaleczył i wyglądał na tak autentycznie tym zdziwionego… Poza tym Orlando Bloom naprawdę się w tej roli sprawdza. Śmiem twierdzić, że tutaj lepiej niż we „Władcy” – jest bardziej… surowy, zdystansowany.

Co do pozostałych elfów to też są wszechstronnie uzdolnione (jakżeby inaczej), ale wypadają całkiem nieźle. Pomijając króla elfów. Nadal sądzę, że bardziej przypomina królową, a brwi ukradł Thorinowi (i zapewne komuś jeszcze). Nie bijcie mnie, ja rozumiem, że on ma dużo fanów. Sama się cieszę, że zobaczyliśmy w końcu ojca Legolasa, bo to takie trochę smutne zawsze było, jak oni się przedstawiali we „Władcy pierścieni”: „Jestem Aragorn syn Arathorna. Jestem Gimli, syn Gloina. Jestem Legolas”. Oprócz tego zobaczyć mieliśmy też okazję Tauriel, która pojawiła się prawdopodobnie dlatego, żeby dać jakąkolwiek postać kobiecą (albo aby przekonać widzów, że Legolas jednak jest hetero… nevermind) i upchnąć ją w dziwny romans z Kilim. Czasem śmieszny, ale w gruncie rzeczy uroczy, więc nie będę się go czepiać.

Bilbo jak to Bilbo jest mały, sympatyczny i chwilami pociesznie nieporadny. Mogłoby co prawda być go tu odrobinkę więcej, skoro, halo, tytuł filmu to "HOBBIT"! A Bilbo mimo naprawdę dobrej gry Martina Freemana przewija się jedynie gdzieś tam w tle... Gandalf (Ian McKellen) tajemniczy bardziej niż zwykle ma swoją własną misję, której pokazanie na ekranie dało nam genialną scenę z Sauronem (bądźmy szczerzy, przedstawienie Saurona w ekranizacjach jest… wow), po której wymsknęło mi się: „przewińcie, chcę jeszcze raz!” Thorin (Richard Armitage) stracił nieco ze swego animuszu (choć balansowanie na pysku smoka jest wyczynem godnym prawie że elfa), za to dostaliśmy Luke’a Evansa w roli Barda.

Ale, co tu dużo mówić, bohaterem filmu był… SMAUG! Smok graficznie zrobiony niesamowicie w połączeniu z głębokim głosem Benedicta Cumberbatha – cudo. Mogłabym patrzeć i słuchać, słuchać i patrzeć. Non-stop. A poza tym czy ktoś jeszcze oprócz mnie sądzi, że Smaug powinien przetrwać "Hobbita" i zostać zwierzątkiem domowym Saurona? Zobaczcie, nawet ślepka mają podobne *_*

Efekty specjalne oczywiście na wysokim poziomie, muzyka charakterystyczna, idealnie dobrana. Kostiumy, charakteryzacja, scenografia - rewelacja, ale to raczej nic dziwnego. Wiedzieliśmy to jeszcze zanim tak naprawdę film pojawił się w kinach, prawda? . Całość – świetna. I nawet do „prawieśmierci” Kilego się nie przyczepię.

Kto jeszcze nie widział  - pędem do kina! :D


Książka vs. Film: Remis