[65] Błękitny Zamek

Recenzja wyjątkowo w środę, bo do soboty się nie wyrobiłam, a nie chciałam znowu nie dodać w tym tygodniu żadnej. Postaram się do kolejnej soboty uporać z "Silmarillionem" : )
Próbuję też zmienić kursor na mniejszy, ale jeszcze nie ogarnęłam, jak to zrobić :D

Tytuł: Błękitny Zamek

Autorka: Lucy Maud Montgomery

Wydawnictwo: Egmont

Kiedy koleżanka pożyczyła mi „Błękitny Zamek” sama nie wiem, czego się spodziewałam po tej książce. Z pewnością ciepła i uroku, z którymi spotkałam się podczas lektury „Ani z Zielonego Wzgórza” tej samej autorki. Patrząc na opis wydawnictwa, można jednak odnieść wrażenie, że ta historia będzie raczej smutna, choć nie pozbawiona odrobiny nadziei – że będzie to opowieść o dziewczynie, która chce tylko jak najlepiej przeżyć resztę swego życia, odkąd dowiedziała się, że jest śmiertelnie chora.

Co tymczasem znalazłam w książce? Historię dziewczyny tłamszonej przez rodzinę, której dopiero świadomość bliskiej śmierci daje odwagę do zmiany swojego życia. Valancy Stirling ma 29 lat, nie ma żadnego adoratora, a bliscy już dawno przykleili jej łatkę „starej panny”, a jednak wciąż traktują ją jak dziecko. Niekochana, wiecznie pomijana Doss (jak nazywa główną bohaterkę rodzina) stanowi tylko tło dla swojej, wydawałoby się idealnej, kuzynki Olivii. Gdy dowiaduje się, że został jej najwyżej rok życia, postanawia zacząć sama decydować o sobie. Czy wrażliwa Valancy znajdzie miłość, o której marzy? Czy będzie potrafiła sprzeciwić się apodyktycznej matce oraz całej gromadzie ciotek i stryjów? Czy znajdzie Błękitny Zamek – miejsce ze swoich marzeń, które zawsze stanowiły dla niej jedyną ucieczkę od szarej, brzydkiej rzeczywistości?

Książkę czyta się naprawdę błyskawicznie. Styl Montgomery jest lekki, niesamowicie wdzięczny i przyjemny w odbiorze. Śliczne opisy i naturalne dialogi stanowią duży plus „Błękitnego Zamku”.

Chwilami miałam problem z główną bohaterką, zwłaszcza na początku. Irytowała mnie jej uległość wobec rodziny, choć mogę ej to wybaczyć – tak ją wychowano. Ale niektóre wspomnienia z dzieciństwa były średnio dobrane i wywoływały, przynajmniej u mnie, raczej inne uczucia niż zamierzała autorka. Śmieszyło mnie też trochę, gdy Valancy stanowczo oznajmia rodzinie, że nie pozwoli, by mówiono do niej „Doss”, a i tak nadal reaguje na to imię. Jej zachowanie naprawdę bywało idiotyczne. Cała reszta natomiast spisuje się świetnie. Ciotki i wujkowie są denerwujący, ale bardzo dobrze wykreowani, Barney Snaith ze swoją tajemniczą przeszłością i nonszalanckim stylem bycia wzbudza sympatię, a Ryczący Abel doskonale udowadnia, że stereotypy to tylko stereotypy.

„Błękitny Zamek” mówi o wolności. Takiej wewnętrznej wolności i swobodzie. Mówi w sposób prosty, ale mądry. Chwilami bardzo humorystyczny (ironiczne spojrzenie na całą rodzinkę Valancy).

Chociaż książka jest dość schematyczna  (wielu rzeczy można się szybko domyśleć), to ma w sobie pewien urok. Polecam tym, którzy chcą przyjemnie spędzić czas z ciepłą, sympatyczną lekturą. 

Cytat:

"Kto mógłby znieść życie, gdyby nie miał nadziei na śmierć?"

Ocena: 7/10

Recenzja bierze udział w wyzwaniach:

Book Lovers

Grunt to okładka

Ocalić od zapomnienia