[63] Cień wiatru

Tytuł: Cień wiatru

Seria: Cmentarz Zapomnianych Książek #1

Autor: Carlos Ruiz Zafón

Wydawnictwo: MUZA SA

Liczba stron: 516

Czytałam już cztery książki Zafóna, dzięki którym szybko znalazł się on w gronie moich ulubionych autorów, jednak dopiero teraz miałam okazję zapoznać się z najsłynniejszą powieścią tego hiszpańskiego pisarza, wychwalanym wszędzie „Cieniem wiatru”. Czy naprawdę jest tak dobra, jak większość mówi?

Powieść rozgrywa się tak naprawdę na podwójnej płaszczyźnie. Pierwsza z nich to lata 40. i 50. XXw., kiedy to młody chłopak, Daniele Sempere, w miejscu zwanym Cmentarzem Zapomnianych Książek znajduje powieść tajemniczego Juliana Caraxa. Zafascynowany lekturą próbuje dowiedzieć się czegoś więcej o jej autorze. Tak oto rozpoczyna się niejako druga historia – pełne sekretów życie Juliana Caraxa i jego przyjaciół w czasie wojny domowej w Hiszpanii.

Akcja rozgrywa się dość powoli, ale powieść z pewnością nie jest nudna. Autor bardzo umiejętnie buduje napięcie, odkrywając tajemnice powoli, jedna po drugiej, prowadząc nas przez zwroty akcji i labirynt łamigłówek do widowiskowego finału.

Przeplatające się historie Daniela i Caraxa łączą się w intrygujący sposób. Choć muszę przyznać, że mimo mojej sympatii do młodego Sempere, który jest sympatycznym, wrażliwym, inteligentnym chłopakiem i jego przyjaciół (m.in. przezabawnego i jednocześnie mądrego Fermina – żebraka o burzliwej historii, komicznej, ale uroczej w swojej naiwności Bernardy, wyrozumiałego ojca i dzielnej Bei)  podczas retrospekcji zdarzało mi się całkowicie zapominać o ich istnieniu, tak bardzo pochłaniało mnie odkrywanie zawiłej historii Juliana – jego wielkiej miłości do Penelope, przyjaźni z wpływową rodziną Aldaya i problemów w rodzinnym domu.

Postacie są doskonale nakreślone, czego czasami brakowało mi w poprzednich powieściach Zafóna, które były krótsze, a ich bohaterowie czasami mieli niezbyt rozwiniętą osobowość. Tutaj jest zupełnie inaczej. Każdy jest inny, każdy coś ukrywa. Nie ma też jednoznacznie złych i dobrych – wszystkich ukształtowało po prostu życie. Choć czarny charakter da się wyodrębnić, jednak i jemu w pewnym momencie historii współczujemy.

Język jest… oj dobra, to Zafón, wiadomo, że język jest rewelacyjny. Mówię serio, stylistycznie jest przepięknie. Uwielbiam opisy tego autora. No a poza tym „Cień wiatru” jest pełen przepięknych cytatów, przez co gdzieś widziałam opinię, że trochę to podobne do Coelho. Może i tak, ale tutaj jest jeszcze coś poza cytatami.

Czytając tę książkę można również niemal poczuć na jej kartach magiczny klimat Barcelony. Widać, że pisanie o swoim rodzinnym mieście wychodzi autorowi najlepiej, bo jego „Marina” miała tę samą wspaniałą zaletę.

Bohaterowie Zafóna nie są idealni. Często dokonują złych wyborów i sami sprowadzają na siebie nieszczęście. Ale przecież błędy są ludzką rzeczą, wszyscy je popełniamy. Nie zawsze ma to jednak tak poważne konsekwencje, ale zdarza się, że pewne decyzje zwyczajnie nas gubią i pociągają za sobą szereg tragedii. „Cień wiatru” idealnie to pokazuje.  

Z pewnością sięgnę po kolejne części serii o Cmentarzu Zapomnianych Książek. Jestem „Cieniem wiatru” absolutnie oczarowana. Wielowątkowa fabuła, niepowtarzalna atmosfera i postacie z krwi i kości, gwarantują kilka przyjemnie spędzonych wieczorów. 

Cytat:

"Śmierć ma w sobie coś takiego, że w każdym wzbudza wrażliwość. Stojąc przy trumnie, wszyscy widzimy tylko to, co dobre, lub to, co zobaczyć chcemy."

Ocena: 10/10

Recenzja bierze udział w wyzwaniach:

Historia z TRUPEM

Czytam opasłe tomiska