Opowieści dziwnej treści: Very Merry Christmas!

Okej, sami tego chcieliście. Parę osób prosiło mnie, żeby to opublikować. Oto przed Wami opowiadanie mojego autorstwa napisane na konkurs na Blasku Książek. Tematem były wymarzone święta, postanowiłam potraktować to z przymrużeniem oka. Oto efekty. Przypominam, sami chcieliście świąt w lutym xd No, ale możemy powspominać, prawda? Zapraszam do lektury ; )

Harry Potter wszedł na siódme piętro nie bez obaw. Organizowanie wspólnych świąt było sporym wyzwaniem, a w tym roku ta rola przypadła właśnie uczniom i nauczycielom Hogwartu, dlatego chłopak miał nadzieję, że wszystko uda się idealnie.

Dumbledore już od dwóch tygodni musiał pić eliksir na uspokojenie. To na niego, jako na dyrektora, spadała największa odpowiedzialność. Nie ułatwiał mu też niczego Gandalf, do którego zdawało się nie docierać, że w Śródziemiu na święta wszyscy spotkają się w przyszłym roku i zjawiał się co chwilę w Hogwarcie, by udzielić swych jakże cennych rad, doprowadzając przy tym biednego Albusa do rzadko u niego spotykanych napadów szału. Szczęście, że chociaż Saruman postanowił się nie wtrącać i tylko grzecznie zaczekał w Isengardzie na zaproszenie.

Harry musiał przerwać te rozmyślania, bo gdy tylko otworzył drzwi Pokoju Życzeń, otoczył go radosny świąteczny rozgardiasz.

Przez gwar ożywionych głosów przebił się jeden znajomy:

- Trzeba podpisać Świąteczny Pakt Pokoju, Harry Potterze.

Młody czarodziej spojrzał w dół. Zgredek podsuwał mu pod nos pergamin i pióro. Chłopak podpisał się szybko, nie czytając nawet postanowień paktu. Co roku były takie same. „Zakaz używania przemocy, zakaz dyskryminacji kogokolwiek ze względu na przynależność do danej rasy, gatunku literatury/filmu/serialu” itp. Oczywiste oczywistości, jednak za niestosowanie się do tych zasad można było nawet nie dostać gwiazdkowego prezentu!

Potter rozejrzał się. Musiał przyznać, że dziewczyny ( z Ginny i Luną na czele) odpowiedzialne za wystrój przeszły same siebie. Całe pomieszczenie wyglądało jak lodowy pałac. Pod sufitem unosiły się delikatnie wielkie płatki śniegu, które nie topniały, mimo wcale wysokiej temperatury. W centrum znajdowała się pięknie przystrojona choinka. Przy trzech ścianach stały długie stoły obficie zastawione potrawami z różnych zakątków świata (albo raczej: światów). Były więc pierogi z kapustą i grzybami, pierniki w czekoladzie z fabryki Willy’ego Wonki, pudding, panettone, sok dyniowy, owoce prosto z Ellesmery, lembasy wprost  z Lothlórien i świeże pieczywo z Jedenastego Dystryktu oraz wiele, wiele innych. Przy ostatniej ścianie (naprzeciwko drzwi) zamontowano podest dla muzyków.

- Harry, jesteś wreszcie! – Ginny zarzuciła mu ręce na szyję, witając go buziakiem w policzek. – Podobają ci się dekoracje?

- Są piękne. – Uśmiechnął się ciepło – Biała Czarownica będzie zachwycona – dodał.

- No, faktycznie jej klimaty  - przyznała panna Weasley – Widziałeś gdzieś Hermionę? Miała pomóc McGonagall w przygotowaniu programu artystycznego.

- Hermiona? Z McGonagall?

- Wiem, wiem, to średnio do nich pasuje, ale McGonagall postanowiła wszystkiego dopilnować osobiście. Moja mama chciała jej pomóc, ale wtedy musielibyśmy chyba w kółko słuchać Celestyny Warbeck, więc padło na Hermionę.

- Co padło na mnie? – Hermiona pojawiła się nagle nie wiadomo skąd.

- Ogarnianie sceny.

- A, już się wszystkim zajęłam, a McGonagall sprawdziła i potwierdziła. Najpierw wystąpią Fatalne Jędze, Jaskier zaśpiewa kilka świątecznych ballad, krasnoludy też chcą coś zanucić, Ania Shirley wyrecytuje wiersz - coś tam o zimie, a królowa Zuzanna z Narnii obiecała zagrać „Przybieżeli do Betlejem elfowie” na swoim rogu. No i jakiś… Cullen czy ktoś ma zagrać na pianinie… eee… „Świeć, wampirku mały świeć”. McGonagall poprosiła nawet Voldemorta, żeby zaśpiewał, bo podobno w dzieciństwie miał niezły głos, ale odmówił, tłumacząc, że ma problem z wymawianiem głosek nosowych.

- A Katniss nic nie zaśpiewa? Przecież ma do tego talent.

- Nie mogła się zdecydować czy lepszy byłby duet z Galem czy z Peetą i zrezygnowała.

- Nie może wystąpić z Prim?

- Dobry pomysł, spytam ją.

- O! Tu jesteście – wykrzyknął Ron, próbując się przedostać przez mały tłumek przyjaciół Jaskra, którzy właśnie poznali Haymitcha i odkrywszy, że mają z nim wspólne hobby, delektowali się właśnie miodem pitnym.

- Ojcu się udało – zawołał radośnie rudzielec, gdy już dotarł do przyjaciół. W rękach trzymał laptopa.

- Co się udało? – nie zrozumiał Harry.

- Uodpornił ten egzemplarz – uniósł lekko laptopa – na magię. Możemy przez Skype’a połączyć się z Sauronem, gdy będziemy składać sobie życzenia.

- Och, z nim zawsze jakieś problemy – westchnęła Hermiona – Jakby nie mógł przywlec tu tego swojego oka. Przecież…

- O rany! Ty jesteś Hermioną Granger! – wykrzyknęła nagle jakaś rudowłosa dziewczyna.

- Taaak, a ty to kto?

- Charlie Bradbury, twoja największa fanka, musisz mi dać autograf! – wołała rozentuzjazmowana dziewczyna, ciągnąc Hermionę za rękaw sukienki. Panna Granger już wkrótce zniknęła przyjaciołom z oczu.

- To ja lecę to włączyć – Ron odszedł w stronę sceny, koło której ustawiono stolik na laptopa.

- Harry! Ginny! Proszę, niech mi ktoś pomoże – wołała Cho Chang, podchodząc do nich.

- Co się stało?

- Dumbledore i Gandalf kłócą się o to, który z nich przebierze się za Świętego Mikołaja i rozda prezenty.

- Pójdę do nich – westchnęła Ginny, niechętnie podążając za Krukonką. Ale cóż, lepiej już godzić dwoje potężnych magów, zachowujących się chwilami jak dzieci, niż pozwolić, żeby to Harry poszedł gdzieś z Cho.

Harry tymczasem dostrzegł przy jednym ze stołów znajomo wyglądającego chłopaka. 

- Ced… - krzyknął radośnie, lecz nie zdążył dokończyć.

- Harry! – przerwał mu tamten – Jak ja cię długo nie widziałem – uścisnął mu rękę.

- Ja ciebie też, co za niespodzianka! Myślałem, że..

- Ech, nie mówmy o tym w ten piękny dzień.

- Przefarbowałeś włosy? Zdawało mi się, że były blond.

- Coś ty! – zaśmiał się rozmówca Pottera – zawsze wpadały w rudy.

 -Edwardzie? – odezwała się nagle dziewczyna przytulona do boku Cedrica – czemu on powiedział do ciebie Ced?

- Bello, skarbie, musiałaś się przesłyszeć – zaśmiał się młodzieniec nerwowo – Powiedział Ed. Sprawdź może kochanie, co porabia Renesmee, co? Powinna bawić się z Jacobem gdzieś koło choinki. – Diggory pocałował dziewczynę w czoło. Bella posłusznie wykonała polecenie.

- Jestem tu incognito – wyjaśnił Cedrik, gdy tylko jego partnerka zniknęła z pola widzenia – przemieniono mnie w wampira i teraz nazywam się Edward Cullen.

-W wampira? – zdziwił się Harry – Kiedy?

- Tuż przed ostatnią próbą Turnieju Trójmagicznego, dlatego przeżyłem Avadę. Ale oficjalna wersja jest taka, że zostałem przemieniony w 1918 roku.

- Czemu?

- Co ty taki nie dzisiejszy? Dziewczyny lecą na sto lat starsze od nich wampiry – wyjaśnił zdumionemu koledze, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. Na potwierdzenie swoich słów kiwnął głową w stronę, gdzie siedziała pomiędzy braćmi Salvatore Elena Gilbert.

- O, twoja dziewczyna wraca – zauważył Harry.

- Ta – mruknął Cedrik, zerkając na zbliżającą się ku nim Bellę – Nie za bystra – stwierdził nagle, gdy dziewczyna potknęła się o jakiegoś gnoma – ale przynajmniej ładna – dodał z uśmiechem, puszczając jej oko.

Harry, kręcąc głową na te wszystkie rewelacje, pożegnał się z dawnym znajomym i podszedł do Hagrida, którego wypatrzył koło choinki. Olbrzym usiłował właśnie zebrać strącone przez siebie nieopatrznie z drzewka bombki, mrucząc co chwilę „cholibka, trza było uważać”.

Uczta przebiegała w radosnej atmosferze. Pokój Życzeń był po brzegi wypełniony najróżniejszymi istotami.

Geralt i Yennefer na przemian kłócili się i całowali. Ciri karmiła swego Konika pierogami. Kelsey przechadzała się wśród pozostałych gości w towarzystwie swoich dwóch wiernych tygrysów: białego Rena i czarnego Kishana. Sam i Dean Winchsterowie łypali groźnie na Prawie Bezgłowego Nicka, spoglądając tęsknie na solniczki, gdy tylko duch  znalazł się przypadkiem w ich pobliżu. Triss Merigold flirtowała z poznanym właśnie Legolasem, przekonując go, że różnice międzygatunkowe nie przeszkadzają w nawiązaniu romansu. Śmierciożercy śpiewali kolędy, fałszując przeraźliwie. Kordian dyskutował o czymś zawzięcie z płatkiem śniegu, skoro chmur żadnych nie było nigdzie widać. Tristan i Izolda nie wychodzili spod jemioły. Balladyna i Alina zajadały się budyniem malinowym. Hamlet, trzymając nadzianą na widelec głowę karpia, zastanawiał się: „jeść czy nie jeść?”  Jagienka ze Zgorzelic otwierała orzechy tak, jak to tylko ona umiała (bo nikt inny pośladkami nie potrafił), z kolei Tadeusz i Zosia trochę marudzili, że żadna ze znanych im kolęd nie jest śpiewana na melodię poloneza. Syriusz Black i Remus Lupin pod wpływem Ognistej Whiskey zaczęli nucić „Do szopy, hipogryfy”. Rodzina Cullenów pogardliwie zerkała na choinkowe łańcuchy, twierdząc, że ich skóra świeci się ładniej. Eragon, wciąż bezskutecznie, próbował poderwać Aryę, a oko Saurona przypatrywało się wszystkim z ekranu laptopa.

Wreszcie nadszedł długo wyczekiwany moment. Gandalf i Albus, obaj w mikołajowych strojach, na zmianę rozdawali prezenty. Już wkrótce każdy mógł się cieszyć bożonarodzeniowym podarkiem.

Severus Snape otrzymał szampon do włosów łatwo przetłuszczających się, Jacob Black lalkę – symulator niemowlęcia, Jack Sparrow skrzynkę rumu, Firenzo nowe podkówki, Aslan „Króla lwa” na DVD, Kordian tomik poezji Adama Mickiewicza i książkę „Atlas chmur”, Zbyszko z Bogdańca pająka krzyżaka w terrarium i zgrzewkę napoju Trzy Cytryny, Gollum zestaw biżuterii, Edward/Cedric krem poprawiający koloryt skóry, a Saphira wyruszyła w drogę z monoklem dla Saurona. Nie zapomniano i o dwóch mikołajach. Gandalfowi aż oczy lśniły, gdy zerkał na sztuczne ognie Filibustera, a Dumbledore wręcz wzruszył się, kiedy w swojej paczce znalazł zestaw dropsów na cały rok.

Harry uśmiechnął się, obejmując Ginny. Uwielbiał święta, a te były wymarzone. Spędził je w radosnej, ciepłej atmosferze wśród wesołych śmiechów i rozmów, przy świątecznej muzyce. Zobaczył przyjaciół, których dawno nie widział, złożył wszystkim życzenia i sam wiele dobrych słów usłyszał. Takie powinny być święta, pomyślał, bez złości i podziałów. Niech będą czasem bliskości i pojednania. Niech na nowo łączą nas każdego roku. Miał nadzieję, że tak będzie. Rok wcześniej, na Zielonym Wzgórzu, wspólnie spędzona gwiazdka była równie udana. Był niemal pewien, że ta za rok, w Rivendell, też taka będzie. Bo nieważne przecież gdzie spędza się święta, ale z kim.