[67] Gra anioła

Wiem, wiem,miało być w środę, ale to tylko jeden dzień opóźnienia ; )


Tytuł: Gra anioła

Seria: Cmentarz Zapomnianych Książek #2

Autor: Carlos Ruiz Zafón

Wydawnictwo: MUZA SA

Liczba stron: 605

Carlos Ruiz Zafón to świetny pisarz i odkąd tylko zetknęłam się z jego twórczością, nigdy nie miałam co do tego wątpliwości. Potrafi stworzyć niepowtarzalną atmosferę i słowami wręcz malować obrazy. Ten kunszt najwyraźniej widać chyba w serii „Cmentarz Zapomnianych Książek”. Czy po genialnym „Cieniu wiatru”, „Gra anioła” okazała się równie dobra?

Początkujący pisarz, David Martin, nie ma łatwego życia.  Dość szybko stracił rodziców, nie ma zbyt wiele pieniędzy, pracuje w redakcji czasopisma i jest tam traktowany nieco lekceważąco, bo jest przecież najmłodszy. Jego jedynymi przyjaciółmi są Pedro Vidal (który jednocześnie jest idolem i mentorem młodego Martina) oraz stary księgarz, pan Sempere. Z biegiem czasu talent pisarski chłopaka zostaje zauważony, jednak nie tylko przez zwykłych wydawców. Interesuje się nim także tajemniczy Andreas Corelli. Kim jest ten mężczyzna? Jaki ma związek z człowiekiem, który niegdyś mieszkał w domu, do którego przeprowadza się David? Jak potoczą się losy Martina i jego ukochanej, Cristiny, zawdzięczającej naprawdę wiele Vidalowi?

Zacznę od bohaterów. Zafón po raz kolejny pokazał, że potrafi ich wykreować, co ociupinkę kulało w jego pierwszych powieściach. „Grę anioła” opowiada nam główny bohater. Muszę przyznać, że bardzo, bardzo go polubiłam, zwłaszcza jako już dorosłego, sarkastycznego, zamkniętego w sobie, samotnego mężczyznę. Równie dużą moją sympatię zyskał Pedro Vidal i tu pierwszy, choć niewielki minus powieści. Trochę nie podobało mi się traktowanie Vidala przez Davida w niektórych momentach. Był niewdzięczny, choć don Pedro zawsze go wspierał, sam mając problemy i nie radząc sobie z uczuciami. Było mi naprawdę żal biednego Vidala, na którego zarówno David, jak i Cristina, mogli liczyć. Na szczęście główny bohater w pewnym momencie zrozumiał swój błąd.

Cała reszta postaci wypadła idealnie. Moimi ulubieńcami są tutaj: Isabella (przeurocza, przezabawna, mądra i wrażliwa dziewczyna), stary pan Sempere (ciepły, troskliwy i mądry, z pewną dawką humoru, kochający książki) i jego syn (piekielnie nieśmiały, ale rozsądny i wrażliwy, dla zainteresowanych – ojciec Daniela z „Cienia wiatru”). Andreas Corelli, jako czarny (?) charakter jest tajemniczy, groźny, a jednocześnie w pewien sposób ujmujący. Cała reszta postaci także jest dopracowana.

Akcja, jak to u Zafóna, nie pędzi w zawrotnym tempie, pozwala się zatrzymać, przyjrzeć wszystkiemu dokładnie. A jest czemu się przyglądać – Barcelona wychyla się z kart powieści, przyciągając czytelnika niczym magnes. Cały klimat „Gry anioła” jest przecudowny.

Cudowny jest także język autora (no chyba nie myśleliście, że nie będę się zachwycać…). Już pomijając poetyckie, niezwykle plastyczne opisy, urzekły mnie dialogi, zwłaszcza rozmowy Davida z Isabellą. Są razem tacy zabawni, uwielbiam ich relacje.

Mamy w tej powieści oczywiście i wątek romantyczny. Wpleciony zgrabnie, choć skomplikowany. Tylko zakończenie jakoś tak zgrzyta. Niespecjalnie przypadło mi do gustu. Znaczy, było sensowne, miało pasującą do reszty atmosferę, opisane było świetnie itd. Po prostu, nie wiem, nie wydaje mi się odpowiednie.

„Gra anioła” to opowieść przede wszystkim o samotności i tworzeniu. O prawdziwej przyjaźni, opierającej się na zaufaniu, lojalności, a także – przebaczeniu. O miłości, która każe uszczęśliwiać ukochaną osobę za wszelką cenę, co niekiedy rani innych. O chęci przezwyciężenia śmierci za wszelką cenę. Zdecydowanie warta przeczytania. 

Cytat:

"Błogosławiony ten, którego obszczekują kretyni, albowiem nie do nich należeć będzie jego dusza."

Ocena: 9/10

Recenzja bierze udział w wyzwaniach:

Book Lovers

Czytam opasłe tomiska

Historia z TRUPEM