[54] Requiem

Tytuł: Requiem

Seria: Delirium #3

Autorka: Lauren Oliver

Wydawnictwo: Otwarte

Nadszedł czas na finał historii Leny – dziewczyny żyjącej w świecie, w którym miłość uznano za najniebezpieczniejszą chorobę na świecie. „Requiem” kończy świetną, oryginalną, antyutopijną trylogię Lauren Oliver „Delirium”.

Główna bohaterka ma niemałe kłopoty. Jej świat jest na krawędzi wojny. „Odmieńcy” mają dość życia w cieniu. Chcą zburzyć granice. Chcą walki. W wielu miastach równolegle prowadzone są zamachy. Polityka rządu wobec mieszkańców Głuszy również się zaostrza. Porządkowi wkraczają na dzikie tereny, nigdzie nie jest już bezpiecznie.

Grupa Leny żyje w ciągłym zagrożeniu, ale chce dołączyć do walki. Dodatkowo w życiu prywatnym dziewczyny też pojawiają się zawirowania. Rozdarta pomiędzy Aleksem i Julianem musi zmierzyć się z też z przeszłością. Czy uda jej się ocalić to, co dla niej najważniejsze?

Narracja w tej części jest podzielona między Lenę i Hanę. Ta druga jest już wyleczona. Wiedzie w Portland spokojne, dostatnie życie. Wkrótce ma wyjść za przyszłego burmistrza. Obserwuje ją całe miasto. Nikt jednak nie wie, że dziewczyna toczy własną walkę. Walkę z sumieniem, niezupełnie uśpionym po delirium.

Muszę przyznać, że o ile podział narracji w „Pandemonium” na „wtedy” i”teraz” nie za bardzo mi się podobał, o tyle rozdziały z perspektywy Hany w „Requiem” były strzałem w dziesiątkę. Chyba wszyscy zastanawialiśmy się jak wygląda świat Leny widziany oczyma osoby po zażyciu remedium. Tutaj Lauren Oliver uchyla rąbka tajemnicy i pozwala nam zajrzeć za zasłonkę wyleczenia.

Akcja tej powieści jest idealnie wyważona. Zaczyna nieśpiesznie, spokojnie, by stopniowo przyspieszać aż do pełnego napięcia w końcówce. Dzięki temu ciekawość czytelnika jest stopniowo podsycana.

Pamiętacie, jak dziwiłam się, że wszyscy tak uwielbiają Aleksa, a ja nie widziałam w nim niczego szczególnego? Tutaj jego postać zyskała w moich oczach. Chłopak zaczął się wyróżniać, pokazał charyzmę, pokazał osobowość. Widać, że ten bohater się rozwinął. To zdecydowanie na plus.

Podobnie pozostałe postacie. Lena (coraz dojrzalsza), Julian (dzielnie znoszący trudną dla niego sytuację) czy Hana. Poznajemy też kolejnych członków Ruchu Oporu. Możemy obserwować jak postępują w różnych sytuacjach. No i wraca moja ulubiona mała Grace.

Na początku, gdy dowiedziałam się, że znajdę w tej części trójkąt miłosny, obawiałam się, że poziom książki gwałtownie spadnie, bo te trójkąty są często sztampowe i nudne. Tutaj jednak autorka opisała go zgrabnie, odrobinkę nawet z poczuciem humoru, nienachalnie.

Warto dodać, że okładka znów zachwyca. Wydawnictwo "Otwarte" ma naprawdę świetnych grafików. 

Przesłanie jest jasne. „Zburzcie mury”. Wolność jest wartością nadrzędną, a człowiek musi uczyć się na własnych błędach.

Finał trylogii jest jej najlepszym elementem. Aż szkoda, że to już koniec. 

Cytat:

"Nie przestaje mnie zdumiewać, że ludzie są nowi każdego dnia. Że nigdy nie są tacy sami. Trzeba ich ciągle wymyślać. Zresztą oni też ciągle musza wymyślać samych siebie."

Ocena: 10/10