[52] Delirium

Tytuł: Delirium

Seria: Delirium #1

Autorka: Lauren Oliver

Wydawnictwo: Otwarte

Wiele się ostatnio słyszy (lub czyta) o „Delirium” Lauren Oliver. Spotkałam się nawet z opiniami, że to świetny paranormal romance. Chciałabym (albo i nie) się z tym zgodzić, ale, wybaczcie, nie mogę. To nie żaden paranormal romance! Za to antyutopia owszem. A że świetna, to swoją drogą.

Nastoletnia Lena mieszka w Ameryce w przyszłości, ale jej świat znacznie różni się od naszego. Wszystko jest w nim poukładane, zaplanowane, spokojne  (no, przynajmniej pozornie). Jednak okazuje się, że ten cały ład i porządek mogą nie być najlepsze. Świat Leny jest bezbarwny, ludzie nie mają osobowości. Dlaczego tak jest? Co im odebrano? Tym ludziom brakuje miłości. Uznano ją za niebezpieczną chorobę, która unieszczęśliwia, nie pozwala myśleć racjonalnie, a w konsekwencji może prowadzić do śmierci. Dlatego każdy obywatel w dniu swoich osiemnastych urodzin otrzymuje remedium – lekarstwo na chorobę miłości – amor deliria nervosa.

Lena odlicza dni do zabiegu, odkąd skończyła sześć lat, bo przypadki zachorowan na delirię w jej rodzinie kończyły się tragicznie. Jednak na króko przed upragnionym dniem, dziewczyna poznaje tajemniczego Aleksa. Nic już nie będzie takie samo. Aleks wprowadza ją w świat tych, którzy nie poddali się remedium. Buntowników. Odmieńców.

Pochodzą z dwóch różnych światów. Czy jest dla nich szansa?

Przyznam, że pomysł na serię autorka miała genialny. Świat bez miłości – chyba każdy przyzna, że to ciekawe. Bo nie chodzi tu o zwykłe relacje damsko – męskie, ale także o miłość pomiędzy rodzeństwem, miłość rodzicielską czy choćby szczerą przyjaźń. Nie mówiąc już o wolności.

Akcja jest wartka, ale nie pędzi.  Lauren Oliver zgrabnie wprowadza nas w wykreowany przez siebie świat, pozwalając nam poznać go jak najlepiej, co sprawia, że możemy niemal poczuć jakbyśmy w nim żyli. Trzeba przyznać, że ma niesamowity talent.

Z Leną bardzo się przez tę książkę zżyłam. Zdecydowanie różni się od standardowych książkowych bohaterek. Nie jest od początku odważną bohaterką, o nie. Wręcz przeciwnie – to dziewczyna posłuszna władzy, nie zastanawiająca się nad tym, czy system, w którym żyje, jest słuszny czy też wypaczony. Nie zwraca na siebie uwagi, stara się nie wyróżniać. Ale później widzimy jej przemianę. Taką wiarygodną, a nie nagłą. I to mi się najbardziej spodobało.

Alexa też polubiłam, ale nie wydał mi się jakiś wyjątkowy. Znaczy, to nie tak, że był nijaki czy coś. Po prostu te wszystkie jego cechy – to już gdzieś widziałam. Nie jest płytki  ani nic takiego, ale też jakoś mnie szczególnie nie zachwycił.  W przeciwieństwie do pięcioletniej zaledwie Grace. Mam nadzieję, że ta dziewczynka odegra jakąś rolę także w kolejnych częściach, bo szkoda byłoby zmarnować tak… kochanej postaci.

Każdy rozdział rozpoczyna motto, opisujące świat Leny, bo pochodzące z Księgi SZZ – spisu wszystkich zasad w owym świecie obowiązującym. To rewelacyjny pomysł. Dzięki niemu cała wizja autorki jest jeszcze bardziej realistyczna.

Jedynym minusem książki jest to, że chwilami uderza ona w te irytujące, przesadnie patetyczne tony. Ale to niewielki minus, serio. 

Z niecierpliwością zabieram się do kolejnych części trylogii, która mówi o tym, że za niektóre rzeczy warto cierpieć.

Cytat:

"Jedną z najdziwniejszych rzeczy w życiu jest to, że będzie ono parło do przodu, ślepe i nieświadome, nawet, gdy nasz prywatny świat - nasza mała wykrojona przestrzeń - jest zniszczony przez kataklizmy, a nawet się rozpada."

Ocena: 9/10