Na szklanym ekranie: Kosogłos. Część 1.

Tytuł: Kosogłos. Część 1.

Reżyser: Francis Lawrence

Na podstawie: Suzanne Collins, Kosogłos

Po miłym zaskoczeniu, jakim okazała się dla mnie ekranizacja drugiej części trylogii Suzanne Collins, z niemałą ciekawością oczekiwałam tegorocznego „Kosogłosa”. Niestety tu już tak miło nie było.

Zacznę od tego, na co wszyscy (prawie) narzekali: podzielenia książki na dwa filmy. I wiecie co? Nie mam nic przeciwko, bo podział był sensowny. Nie utworzony sztucznie, nic nie rozwlekli. Naprawdę, nie w tym tkwił problem tej produkcji.

Spytacie, w czym, w takim razie? Po pierwsze: w braku logiki. Niby pewne rzeczy były zgodne z książką, tylko tam zostały jakoś ukazane w sensowny sposób. Natomiast tutaj scena, w której rebelianci pod nosem mieszkańców Kapitolu przenoszą sobie bomby (nie, to, że trwała walka, nie sprawia, że można im przebiec tuż przed oczami!) wywołała u mnie parsknięcie śmiechem. Tak, wyszkoleni Kapitolińczycy z pewnością daliby się nabrać na coś takiego. Yhm. A jak odciąć im prąd, ślepną i głuchną. Były jeszcze inne takie „kwiatki”, ale nie chcę spoilerować.

Druga sprawa, chyba najbardziej bolesna: postacie. Katniss, którą zawsze lubiłam, pozbawiono rozumu. Wystarczy spojrzeć na scenę z ósmego dystryktu. Czy Katniss chce się gdzieś schronić, żeby zapewnić sobie bezpieczeństwo? Nie! Powiecie: no wiadomo, nie będzie uciekać, jest odważna. Tylko ona nie walczy! Stoi bezczynnie, biega i ogląda sobie bombardowanie. Potem wypuszcza jedną strzałę w kierunku samolotu, który powinien właściwie na nią spaść, bo akurat znajdował się centralnie nad nią. Och, zapomniałabym o nadawaniu propagity, kiedy nasza heroina uznała, że Snow to z pewnością nie zauważy ataku na Kapitol, bo zechce osobiście z nią porozmawiać. Nie dotarło do niej, że jest tylko TWARZĄ, a nie przywódczynią rewolucji? A wiecie, co jest najlepsze? Jej durny pomysł prawie działa.

Nie tylko Katniss nie była sobą (choć to chyba wina raczej scenariusza niż Jennifer Lawrence). Prezydent Coin (Julianne Moore)  jakoś inaczej sobie wyobrażałam, chociaż to tylko moje odczucia, a Peeta… Cóż, mam wrażenie, że nawet w tych kilku scenach, w których się pojawił, Josh Hutcherson, nie wypadł przekonująco. Poza tym mieliśmy też Gale’a zamieniającego się w bezdusznego żołnierza, co chyba następuje zbyt szybko. Przynajmniej w moim odczuciu. A Finnick (Sam Claflin) niestety prawie w tym filmie nie istnieje.

Było jednak parę naprawdę niezłych elementów. Kilka scen – perełek – rozstrzelanie ludzi w trakcie przemówienia Snowa (zdecydowanie robiło wrażenie), piosenka „Hanging tree” czy kręcenie pierwszej propagity. Oprócz tego genialna Elizabeth Banks jako Effie Trinket (nawet bardziej wyrazista niż jej literacki pierwowzór), Donald Sutherland jako prezydent Snow, prezentujący na ekranie złowieszczy spokój oraz mój ulubieniec – Haymitch, w którego ponownie wcielił się rewelacyjny w tej roli Woody Harrelson.

Nieźle wyglądało to wszystko także wizualnie. Charakteryzacja jak zwykle na plus, efekty specjalne też, sceny zbiorowe dość dopracowane. A projekt trzynastego dystryktu naprawdę może zachwycić.

Ja wyszłam z kina rozczarowana, ale chyba niektórym (z tego, co czytam w internecie, bo na seansie, na którym byłam, ludzie na zachwyconych nie wyglądali, a przy napisach końcowych parsknęli śmiechem) się podobało, więc nie będę kategorycznie odradzać. Według mnie najsłabsza z dotychczasowych części i mam nadzieję, że przyszłoroczny finał zatrze to złe wrażenie. 

Książka vs. Film: Książka

[89] Odszczepieniec

Tytuł: Odszczepieniec

Autor: Jack London

Wydawnictwo: Książka i wiedza

Ilość stron: 116

Nieczęsto sięgam po zbiory opowiadań, jednak nazwisko Jacka Londona na okładce skłoniło mnie do tego,  by dać szansę recenzowanej dziś książce. Czy „Odszczepieniec” na tę szansę zasłużył?

W książce możemy znaleźć cztery opowiadania i myślę, że najlepiej będzie, jeżeli opowiem krótko o każdym z nich.

• Odszczepieniec

Johnny od maleńkiego pracował. Już jako mały chłopiec musiał zarabiać w fabryce, by wspomóc finansowo swą równie zapracowaną matkę. Praktycznie wychował młodszego brata, Willy’ego. Jego organizm jest wyczerpany, psychika również. Ten młody człowiek nigdy nie miał żadnych zainteresowań, przyjaciół. Jego życie to po prostu ciężka praca. Jak długo może tak wytrzymać człowiek?

W „Odszczepieńcu” Jack London zwraca uwagę na kwestię pracy i jej znaczenie w życiu człowieka. Mówi o wyzysku, o dzieciach wychowujących się w trudnej sytuacji materialnej, o narzuconej zbyt wcześnie odpowiedzialności.  Mówi niekiedy drastycznie, ale zawsze poruszająco. Sama przeżywałam wszystko razem z głównym bohaterem (a może nawet bardziej niż on?), podczas czytania tego krótkiego przecież utworu towarzyszyło mi mnóstwo emocji. Krótko mówiąc, opowiadanie jest naprawdę warte uwagi.

•   Bury wilk

Kiedy młode małżeństwo znajduje i oswaja psa, zwierzę i ludzie bardzo przywiązują się do siebie. Ich spokojne wspólne życie nagle zostaje przewrócone do góry nogami – pojawia się człowiek, który twierdzi, że jest właścicielem Burego Wilka. Jaka jest prawda? Czy zwierzę jest w stanie odpowiedzieć na to pytanie?

Po raz kolejny autor udowadnia, że akurat w pisaniu o zwierzętach, jest niekwestionowanym mistrzem. Okazuje się, ze nie tylko dłuższe utwory („Zew krwi”, „Biały kieł”) są rewelacyjne, „Bury wilk” wcale od nich nie odstaje. Wniknąwszy głęboko w psychikę zwierzęcia, London kreuje na długo zapadającą w pamięć postać psa, stającego przed wyborem pomiędzy życiem spokojnym, pełnym ciepła i miłości, a trudnym, wypełnionym przygodą, niebezpieczeństwami. Między nieoczekiwaną dobrocią, a lojalnością. Przed wyborem, który z całą pewnością nie należy do prostych. Czytelnik zaś może obserwować zarówno podejmowanie tej decyzji, jak i reakcje tych, których ona dotyczy. To zdecydowanie moje ulubione opowiadanie z tej książki.

•  Odyseja północy

Malemute Kid i Prince podróżują zaprzęgiem. Ich zainteresowanie wzbudza nieznany nikomu podróżnik, którego nazywają między sobą Ulissesem. Ich drogi się rozchodzą, jednak jakiś czas później do Dawson, gdzie akurat przebywają dwaj mężczyźni, przychodzi ranny, przemarznięty człowiek. Okazuje się, że to Ulisses. Opowiada im dramatyczną historię swego życia.

„Odyseja północy” jest opowieścią o wielkiej miłości i tułaczce w jej poszukiwaniu, o okrucieństwie i zemście, o osądzaniu. Pokazuje najgorsze instynkty, drzemiące w człowieku, jego poczucie sprawiedliwości – różne u każdego, ale czy mamy praco kogokolwiek potępiać czy też rozgrzeszać? Takie właśnie trudne pytania zadaje w tym opowiadaniu Jack London. A czytelnik sam musi sobie na nie odpowiedzieć.

•  Samotny Wódz

Ranny Samotny Wódz sprzeciwia się woli swego ojca, który przyprowadza mu kandydatkę na żonę. Mężczyzna w gniewie mówi, że w takiej sytuacji pogrzeb byłby bardziej odpowiedni dla niego niż wesele. Jego plemię wymyśla więc okrutną karę – poddaje obrzędom pogrzebowym żywego jeszcze wodza. Jaki będzie koniec tej makabrycznej maskarady?

Szczerze mówiąc, ten tekst najsłabiej zapadł mi w pamięć i najmniej zwrócił moją uwagę. Nawet nie bardzo wiem, co o nim napisać. Nie powiem, że był nudny, ale pozostałe z pewnością czytało się ciekawiej. W przypadku „Samotnego Wodza” najbardziej podobał mi się chyba sam pomysł kary dla Samotnego Wodza. Czegoś mi jednak w tej historii zabrakło.

Jack London w niedługich historiach potrafi zawrzeć sporo mądrych myśli, poruszyć i zaciekawić czytelnika. Za to należy mu się ogromny plus. Widać jednak, który temat zdominował jego twórczość – w pisaniu o dzikich zwierzętach ten autor nie ma sobie równych. I choć „Biały kieł” i „Zew krwi” wywarły na mnie większe wrażenie, zachęcam Was do sięgnięcia po „Odszczepieńca”. Lektura tej książki nie zajmie Wam zbyt wiele czasu, a może okazać się naprawdę wartościowa. 

Cytat:

"Są rzeczy większe od naszego rozumu, leżące poza zasięgiem naszej sprawiedliwości."

Ocena: 7/10

Recenzja bierze udział w wyzwaniach:

Book lovers

Historia z trupem

Klucznik

Ocalić od zapomnienia

[88] Starcie królów

Tytuł: Starcie królów

Seria: Pieśń Lodu i Ognia #2

Autor: George R.R. Martin

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Ilość stron: 1022

Odkąd skończyłam „Grę o tron” nie mogłam się wprost doczekać, kiedy zabiorę się za kontynuację i ponownie trafię do interesującego, ale brutalnego świata, który w swoich powieściach wykreował George Martin. Niestety, objętość tej książki jest jednak spora, a mnie gonią szkolne lektury, musiałam trochę poczekać. A apetyt czytelniczy rósł.

W Westeros trwa wojna i to na wszystkich możliwych frontach. Dawni wasale Żelaznego Tronu ogłaszają się królami, nikt nie jest zbyt skłonny do zawierania sojuszy, zdrada czai się na każdym kroku. Nawet bracia – Stannis i Renly Baratheon nie są w stanie dojść do porozumienia. W dodatku jeden z nich wprowadza w swym kraju nową religię. Nie mniejszy zamęt panuje w Królewskiej Przystani, w której Tyrion jako Królewski Namiestnik próbuje zaprowadzić porządek. Nie jest to łatwe na pełnym intryg dworze. Z kolei Robb Stark na polu bitwy radzi sobie świetnie, jednak nie ma pojęcia, co pod jego nieobecność dzieje się w Winterfell.

Oprócz tego obserwujemy przygody Jona, który wraz ze znaczną częścią Nocnej Straży wyrusza za Mur, by stawić czoła nieprzyjaciołom i… samemu sobie, Aryę, toczącą swą własną walkę i Daenerys, próbującą usilnie powrócić do ojczyzny. Jak potoczą się losy Siedmiu Królestw?

Po raz kolejny zostajemy wplątani w sieć intryg, zaciekłe walki o władzę i świat pełen wiarygodnie skonstruowanych, skomplikowanych postaci, z których każda jest zupełnie inna i ma swoją własną historię, nawet jeśli pojawia się  na kartach powieści stosunkowo rzadko. To zachwycające, jak autor potrafi połączyć te wszystkie wątki, opisywane z perspektywy poszczególnych bohaterów, w jedną spójną, logiczną całość. Polityka, wojna, sprawy zupełnie prywatne – wszystkie sfery ludzkiego działania przenikają się wzajemnie. Obserwowanie tego procesu to czytelnicza uczta.

Dodatkowo mam wrażenie, że akcja w tym tomie rozgrywa się znacznie szybciej niż w poprzednim, co sprawia, że jeszcze trudniej się od lektury oderwać. Wydarzenia w Westeros zdecydowanie nabierają tempa. Jak na powieść takiej grubości, naprawdę było tylko kilka momentów nużących, a to i tak krótkich. Poza tym, myślę, że to kwestia gustu, bo chodzi mi głównie o rozdziały z perspektywy Davosa. Jakoś wciągały mniej niż pozostałe, co nie znaczy, że były złe czy nie potrzebne. Tutaj nie ma nic niepotrzebnego. 

Niektórych może męczyć nie najprostszy chwilami styl Martina, ale sama nie miałam z nim żadnego problemu. Ba! Nawet nie gubiłam się w opisach walk, co często mi się zdarza w przypadku innych książek.

Jeśli chodzi o postacie, naprawdę nie wiem, co napisać, żeby nie wydłużyć tej recenzji do horrendalnych rozmiarów. Jeśli czytaliście - pewnie wiecie, co mam na myśli, jeśli nie – musicie uwierzyć mi na słowo: tutaj naprawdę KAŻDY jest wyjątkowy. Oczywiście pewnymi spostrzeżeniami się z Wami podzielę, nie byłabym sobą, gdyby tego nie zrobiła. Po pierwsze: brakuje mi zawsze honorowego Neda. Wiem, wiem, on kompletnie nie był przystosowany do życia w tym świecie, ale co ja na to poradzę? Po drugie: uwielbiam Jona, to się nie zmieniło. Moja sympatia do Tyriona z kolei wzrasta coraz bardziej, a Jaime zaczyna mnie intrygować. Jego dialogi z Catelyn są rewelacyjne. Do grona moich ulubieńców wciąż należy też Arya, ale i Sansa powoli się do niego dobija. Trzeba przyznać, że coś w sobie ma. Ogromnym plusem jest też rozbudowa postaci Theona. Z jednej strony – rozumiem go, z drugiej nienawidzę. I chyba jednak to drugie uczucie dominuje. A o tym, że Joffreya mam ochotę udusić w każdej scenie, w której jest, nie muszę chyba wspominać, prawda? To prawie tak oczywiste jak to, że Daenerys mnie irytuje, chociaż nie do końca wiem czemu. A, no i jeszcze jedno. NIE WOLNO przywiązywać się do którejkolwiek postaci, uwierzcie. Nie i już.

Na zakończenie napiszę króciutko, a, mam nadzieję zrozumiale: LEĆCIE CZYTAĆ. 

Cytat:
"Korony dziwnie wpływają na głowy, a które je włożono."

Ocena: 10/10

Recenzja bierze udział w wyzwaniach:

Book lovers

Czytam opasłe tomiska

Historia z trupem

Klucznik

Ocalić od zapomnienia