[42] Alchemik

Tytuł: Alchemik

Autor: Paulo Coelho

Wydawnictwo: Drzewo Babel

Fanów Paula Coelho ostrzegam: ta recenzja Wam się nie spodoba. Wiem, że jest mnóstwo osób zafascynowanych twórczością tego pisarza. Na temat „Alchemika” znalazłam tak wiele pozytywnych opinii, że w końcu sama sięgnęłam po tę książkę. To było moje pierwsze spotkanie z działami Coelho. I prawdopodobnie ostatnie.

Książka bardzo mnie rozczarowała. Po tylu rekomendacjach spodziewałam się wartościowej, mądrej powieści. Dostałam pseudofilozoficzną papkę. Historyjkę jak z naiwnej bajki. O pasterzu, który pod wpływem rozmowy ze spotkanym człowiekiem (podobno królem) postanowił zmienić swoje życie i tworzyć Własną Legendę (mówiąc normalnym językiem: ogarnąć się i robić to, co naprawdę by chciał). Pasterz sprzedaje więc owce i wyrusza na poszukiwanie skarbu. Po drodze napotyka różne przeszkody, zakochuje się (oczywiście od pierwszego wejrzenia, jakżeby inaczej), a przede wszystkim: uczy się. Ale nie z książek, o nie! To by było zbyt trywialne. On się uczy z życia: od owiec, pustyni, wiatru i tym podobnych. A w finale spotyka Alchemika i uczy się od niego. No i rozmawia z Wiatrem, Niebem, Słońcem, Ręką, Która Wszystko Stworzyła i wszystkim innym, co tylko autorowi do głowy przyszło. 

Nie no, dobra. Aż tak źle nie jest. Właściwie to przesłanie tej książki jest całkiem mądre. Mówi ona o tym, by słuchać głosu swego serca, by obserwować otaczający nas świat, by spełniać marzenia. Po prostu mówi o tych wszystkich ważnych rzeczach w sposób, który zupełnie do mnie nie trafia.

Sama historia jest przewidywalna i nudna. Pasterz to typowa postać, która dojrzewa w trakcie powieści, Alchemik i Król są typowymi mędrcami a’la Gandalf, którzy zawsze mówią zagadkami. Wątek miłosny tak tandetny, że myślałam, że padnę ze śmiechu w niektórych momentach. Może było to spowodowane tym, że książkę czytałam na obozie i miałam chwilami głupawkę, ale jednak. Pewne fragmenty tak mnie rozwalały, że zaczęłam czytać je koleżankom na głos. Trzy z nich usnęły, a dwie dołączyły do mnie i nabijały się razem ze mną. Wybaczcie, ale nie umiem się nie śmiać czytając dialog tak powalający, jak:
„- Czemu jesteś Alchemikiem?
- Bo jestem Alchemikiem”
Może dosłownie brzmiał jakoś inaczej, ale podobnie.

Poza tym te wszystkie nazwy z dużej litery, tak patetyczne, że aż nie do wytrzymania. Dusza Świata, Własna Legenda, Szczęście Początkującego itp. No błagam! Więcej sztucznie stworzonych nazw własnych to nie ma chyba nawet w „Trylogii Czarnych Kamieni”.

Co zasługuje na uwagę w tej powieści? Pojedyncze sentencje. O tak! Coelho jest mistrzem ładnych aforyzmów. Moim zdaniem cała ta książka powinna być właśnie zbiorem cytatów. Wygląda to tak, jakby autor ułożył mnóstwo takich właśnie błyskotliwych myśli, a potem na siłę próbował dorobić do tego fabułę. Raczej niepotrzebnie się facet męczył.

Krótko mówiąc, nie polecam. Myślę, że wyszukanie na jakimś portalu internetowym samych cytatów będzie o wiele lepszym pomysłem. 

Cytat:

"To możliwość spełniania marzeń sprawia, że życie jest tak fascynujące."

Ocena:4/10