[80] Narrenturm

Czyżbym naprawdę od prawie miesiąca nie dodawała recenzji? Wybaczcie. Najpierw były ostatnie chwile walki o oceny, potem zamieszanie z załatwianiem przeróżnych pierdółek związanych z prawem jazdy, wyjazd na obóz, a następnie solidne przeziębienie. Ale powoli wracam do świata żywych. : )

Tytuł: Narrenturm

Seria: Trylogia husycka

Autor: Andrzej Sapkowski

Wydawnictwo: Supernowa

Ilość stron: 593

Oj, długo polowałam w miejskiej bibliotece na Narrenturm, pierwszą część "Trylogii husyckiej" mojego ulubionego pisarza. W końcu wpadła w moje łapki. Przyznam, że łapki te otwierały ją nie bez obaw, po smutnej klęsce, którą okazała się ostatnia przeze mnie czytana powieść Sapkowskiego, „Żmija”. „Trylogię husycką” jednak wszyscy zachwalali, a już sam jej opis z tyłu okładki uznałam za genialny, więc  czy lekturę rozpocząć wątpliwości nie miałam żadnych. Jak się okazało, słusznie.

Młody rycerz, Reinmar z Bielawy, zwany Reynevanem, po uszy zakochany jest w Adeli von Stercza. Sądzi nawet, że z wzajemnością. Problem polega jednak na tym, że Adela jest zamężna, a jej szwagrowie są… dość agresywni. Oskarżony przy okazji o herezję (bo na studiach w Pradze zdarzyło mu się i magii  nauczyć) Reynevan musi umykać z Oleśnicy, ścigany przez braci  Stercza i najętych przez nich, dość groźnych, warto dodać, osobników. Zaczyna się pełna przygód, problemów i pościgów podróż, podczas której czytelnik wraz z Reynevanem poznaje coraz to ciekawsze osobistości i przygląda się terenom średniowiecznego Śląska. W tle wojny z husytami – spory religijne, palenie na stosie, przesłuchania Świętego Oficjum i Narrenturm, wieża błazna.

Zacznę od tego, że w „Narrenturmie” wciąż coś się dzieje. Reynevan wpada z jednych kłopotów w drugie, a czytanie o tym jest naprawdę zajmujące. Tu nie ma czasu na nudę. Śląsk Sapkowskiego tętni życiem, nigdy nie wiadomo, na co można się natknąć, bo kto by się spodziewał na przykład w stodole, w zupełnej głuszy, trafić na zebranie szlachty, biskupów i innych liczących się akurat w polityce dotyczące antyhusyckiej krucjaty? Kto by się spodziewał, że główny bohater, posmarowany lotną maścią, trafi na sabat czarownic? Kto by się spodziewał, że siedząc  przy ognisku z Zawiszą Czarnym, spotkać można istotę nie z tego świata?

Skoro już mowa o Zawiszy… „Narrenturm” zaludniają postacie nie tylko fikcyjne, ale również historyczne, takie jak wymieniony wyżej słynny rycerz z Garbowa. W przypadku wojen husyckich Sapkowski trzyma się faktów, umiejętnie wplatając rzeczywistą (sporą w dodatku) historyczną wiedzę pomiędzy zupełnie nieprawdopodobne przygody Reinmara. Dla tych, którzy interesują się historią, a zwłaszcza średniowieczem – pozycja prawie obowiązkowa.

Co do samych postaci są, jak to u Sapkowskiego zwykle bywa, genialne. Począwszy od głównego bohatera, Reynevana. Nie przypomina on co prawda mojego ulubieńca z wiedźmińskiego cyklu, Geralta – to zupełnie inny typ postaci. I przyjemnie było dostrzec, że i z nim autor sobie poradził. Reinmar, choć inteligentny i odważny, jest jeszcze młodziutkim rycerzem, naiwnym jakich mało, a kochliwym, jak chyba nikt inny. Przy tym wszystkim, szalenie jest jednak sympatyczny. Jego romanse, pochopne decyzje i przeróżne pomyłki, ściągają mu na kark coraz więcej wrogów i wplątują go w coraz większe kłopoty. Reynevan jednak na błędach się uczy, tak przynajmniej twierdzi. Nauka szłaby mu znacznie gorzej i boleśniej, gdyby nie jego towarzysz podróży, demeryt, Szarlej. Szarlej jest o wiele bardziej doświadczony, że tak powiem, nie da sobie w kaszę dmuchać. Bystry, nieufny, a niekiedy i dowcipny – świetny kompan dla Reinmara i świetna postać dla czytelnika. Równie dobrze wykreowany jest Urban Horn, choć to mężczyzna o wiele bardziej tajemniczy. Moją sympatię zdobyła też rezolutna szlachcianka, Katarzyna Bieberstein (czy raczej Nikoletta).

Oprócz tego wszystkiego znajdujemy w „Narrenturmie” i wątek fantastyczny, choć rozwija się on powoli. Kim są czarni rycerze? Kim tak naprawdę jest Pomurnik? Czy to słynny demon, uderzający w południe?

Język jest barwny, pełen humoru, a i odpowiedni dla epoki. Niektórych mogą jednak zmęczyć łacińskie wtrącenia, bo nie wszystkie znajdują się w wyjaśnieniach na końcu książki. Błyskotliwy styl Sapkowskiego znów mnie oczarował i sprawił, że pierwszy tom „Trylogii husyckiej” jest rewelacyjną lekturą. Choć, lojalnie Was ostrzegam, że ze względu na zawiłości historyczne, wcale nie lekturą najłatwiejszą. Jeśli więc ktoś do historii odczuwa szczególną niechęć, niech się lepiej za tę książkę nie zabiera. Całej reszcie gorąco polecam. Osobiście z pewnością sięgnę po kolejne części – już nie mogę się doczekac dalszych przygód Reynevana. 

Cytat:
"A ja myślę, że całe zło tego świata bierze się z myślenia. Zwłaszcza w wykonaniu ludzi całkiem ku temu nie mających predyspozycji."

Ocena: 10/10

Recenzja bierze udział w wyzwaniach:

Book lovers

Czytam opasłe tomiska

Historia z trupem

Nie warto już raczej robić podsumowania czerwca, chcę Was więc tylko poinformować, że najlepszą książką maja została w Waszej ankiecie pierwsza część Opowieści z Narnii C.S. Lewisa - Lew, czarownica i stara szafa. Nowa (uboga, bo i ubogo w czerwcu było z recenzjami) ankieta już po prawej - zapraszam do głosowania! : )