[69] Silmarillion

Tytuł: Silmarillion

Autor: John Ronald Reuel Tolkien

Wydawnictwo: AMBER

Liczba stron: 447

Wreszcie! Po długim czasie udało mi się przebrnąć przez „Silmarillio”, który nawet w pewnym momencie musiałam przerwać. Po tym niezbyt optymistycznym początku recenzji można by się spodziewać, że książka mi się nie podobała, prawda? Otóż nie.

Okej, to ja może od początku. Silmarillion to taka jakby mitologia Śródziemia – świata, w którym rozgrywa się akcja Władcy Pierścieni. Powstał z notatek Tolkiena, które zebrał i zredagował jego syn. Niestety mam wrażenie, że ucierpiała na tym narracja, bo, choć styl Tolkiena nie należy do najprostszych, w Silmarillionie momentami był zbyt toporny i naprawdę cieżko się to czytało, ale o tym za chwilkę.

Książka składa się z pięciu części. Pierwsza opowiada o stworzeniu świata. Opowiada w  sposób zdecydowanie magiczny, cudowny, czarowny, niepowtarzalny. Według niej świat rozpoczął się od pieśni, którą aniołowie (Valarowie) śpiewali na polecenie Boga (Iluvatara). Ale jeden z nich postanowił zaśpiewać inaczej…

Druga opowieść skupia się na przedstawieniu czytelnikowi owych aniołów, które są właściwie istotami boskimi. Dostajemy opis każdego z nich, a także charakterystykę pomniejszych duchów (Majarów) i Nieprzyjaciół.

Kolejna część to Quenta Silmarillion. Jest ona najdłuższa i zajmuje większą część książki. Opowiada o powstaniu elfów, ich życiu wraz z Valarami w raju zwanym Amanem, podróży do Śródziemia, przebudzeniu się krasnoludów i w końcu wkroczeniu na scenę ludzi.  Mówi o walkach ze zbuntowanym Valarem, Melkorem zwanym Morgothem i walkach o Silmarille, świetliste klejnoty, których blask okazał się dla elfów zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem.

Czwarta historia mówi o upadku Numenoru, elfickiego królestwa między Śródziemiem, a Amanem, a piąta to historia Pierścieni Władzy, stanowiąca jakby skrót „Władcy Pierścieni” i opowiadająca tę historię na szerszym tle.

Muszę przyznać, że ostatnia część podobała mi się najbardziej, bo nie gubiłam się w treści. Przyjemnością było dla mnie odkrywanie tego, co znałam już z „Władcy Pierścieni”. Najtrudniej zaś było mi przebrnąć przez Quenta Silmarillion. Mnóstwo postaci, nazw własnych, wątków. Czułam się nimi kompletnie przytłoczona, niejednokrotnie przestawałam rozróżniać o kim właściwie czytam, bo postacie nie były jakieś szczególnie charakterystyczne, oprócz niektórych. Przytoczę Wam jedno zdanie, co byście wiedzieli, o czym mówię: „Riana, córka Belegunda, był żoną Tuora, syna Galdora, a mąż jej w dwa miesiące zaledwie po zaślubinach wyruszył wraz ze swoim bratem Hurinem na bitwę Nirnaeth Arnoediad.” Ale wiadomo, to z założenia mitologia, więc nie ma za bardzo czemu się dziwić. Choć myślę, że brakuje tu jednak pióra Tolkiena, ogarniającego całość.

Książka wzbogacona została cudownymi ilustracjami Teda Nasmitha, przedmową, fragmentem listu Tolkiena, drzewami genealogicznymi elfów, słowniczkiem postaci i miejsc oraz informacjami o językach Śródziemia. Przydatne to wszystko i ciekawe, ale zdecydowanie przydałyby się jakieś mapki, bo jest tylko jedna, średnio ważna. Przy tak skonstruowanej książce, mapka naprawdę by się przydała i z pewnością pomogłaby w ogarnięciu całego obrazu akcji.

Mimo to, Sillmarillion to bardzo dobra książka. Ma swój urok i klimat, chwilami przybiera formę swobodnej gawędy i niektóre historie, skrócone o szczegóły, mogą być pięknymi baśniami. Opowiada o uniwersalnych wartościach, przedstawia archetypy ludzkich zachowań w oryginalnej formie. Mówi o wolności i jej nadużywaniu, o emocjach, często biorących górę nad rozsądkiem, o zdradzie i wybaczeniu, o zaufaniu i nadużyciu go. O tym, że zło nigdy nie zginie zupełnie i zawsze trzeba będzie z nim walczyć.

Jako fanka Tolkiena muszę przyznać, że jestem zadowolona, choć na jakiś czas muszę od Śródziemia odpocząć. Absolutnie nie żałuję, że przeczytałam Silmarillion. To był nowe spojrzenie na tolkienowski świat. Zwłaszcza zadziwiło mnie tutaj przedstawienie Saurona. No bo z „Władcy Pierścieni” kojarzymy go już w formie tego wielkiego oka i postrzegamy jako największe zło. Tymczasem ten wielki Sauron przy Melkorze jest tylko jego sługą(choć utalentowanym). Podobnie cała wojna o Pierścień wydaje się tylko jedną z wielu, wcale nie aż tak znaczącą, gdy przyjrzymy się temu, co działo się wcześniej.

Polecam, ale wyłącznie fanom Tolkiena. Nie radzę zaczynać od tej książki przygody z twórczością tego pisarza, bo można się mocno zrazić. 

Cytat:
"Tak to już jest, że o życiu szczęśliwym i radosnym nie ma wiele do powiedzenia, póki się ono nie skończy."

Ocena: 8/10

Recenzja bierze udział w wyzwaniach:

Book Lovers

Czytam opasłe tomiska

Historia z trupem

Ocalić od zapomnienia